ایمپلنت دندان

ایمپلنت دندان

ایمپلنت دندان (همچنین به‌عنوان ایمپلنت درون استخوانی یا پایه شناخته می‌شود) یکی از اجزای جراحی است که در ارتباط با استخوان فک یا جمجمه برای حمایت از پروتزهای دندانی مانند تاج، پل، دندان مصنوعی، پروتز صورت و یا به‌عنوآن‌یک‌پایه ارتودنسی عمل می‌کند.

پایه ایمپلنت دندانی مدرن، یک فرایند بیولوژیک به نام ادغام استخوان است که در آن موادی مانند تیتانیوم یک اتصال نزدیک به استخوان ایجاد می‌کنند. پایه ایمپلنت دندان برای اولین بار طوری قرار داده می‌شود که احتمالاً به داخل استخوان وارد می‌شود، سپس یک پروتز دندانی اضافه می‌شود. قبل از اینکه پروتز دندان (یک دندان، پل یا دندان مصنوعی) به ایمپلنت دندان متصل شود یا یک تکیه‌گاه که پروتز دندان را نگه دارد قرار داده شود، یک مدت‌زمان متغیر برای ادغام استخوان نیاز است.

موفقیت یا شکست ایمپلنت دندان بستگی به سلامت فرد دریافت‌کننده درمان، داروهای تأثیرگذار بر روی ادغام استخوان و سلامتی بافت‌ها در دهان دارد. مقدار فشاری که بر روی ایمپلنت دندان و پایه در طی عملکرد طبیعی وارد می‌شود نیز مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.

برنامه‌ریزی موقعیت و تعداد ایمپلنت‌ها کلید دوام درازمدت پروتز است زیرا نیروهای بیومکانیکی ایجادشده در طی عمل جویدن ممکن است قابل‌توجه باشد. موقعیت ایمپلنت‌ها توسط موقعیت و زاویه دندان‌های مجاور توسط شبیه‌سازی آزمایشگاهی یا با استفاده از توموگرافی کامپیوتری با شبیه‌سازی CAD / CAM و راهنماهای جراحی به نام استنت تعیین می‌شود.

پیش‌نیازهای موفقیت طولانی‌مدت ایمپلنت‌های دندانی داخل استخوانی، استخوان و لثه سالم است. ازآنجایی‌که هر دو می‌تواند باعث آتروفی پس از استخراج دندان شود، دستورالعمل‌های پیش از پروتز از قبیل لیفت سینوس‌ها و پیوند لثه‌ها گاهی برای بازسازی ایده آل استخوان و لثه نیاز است.

پروتز نهایی می‌تواند ثابت باشد، طوری که فرد نمی‌تواند دندان مصنوعی یا دندان‌ها را از دهان خود بیرون بیاورد، یا قابل جابجایی، طوری که بتوانند پروتز را خارج کنند. در هر مورد یک تکیه‌گاه به پایه ایمپلنت دندان وصل شده است.

جایی که پروتز ثابت است، تاج، پل یا دندان مصنوعی توسط پیچ و مهره‌های پشتی و یا با سیمان دندان به تکیه‌گاه محکم شده است. جایی که پروتز قابل جابجایی است، یک آداپتور مربوطه در پروتز قرار داده می‌شود تا دو قطعه بتوانند همدیگر را نگه‌دارند.

خطرات و عوارض مربوط به درمان ایمپلنت به مواردی که در طی عمل جراحی اتفاق می‌افتد (مانند خونریزی بیش‌ازحد یا آسیب عصب)، مواردی که در شش ماه اول رخ می‌دهد (مانند عفونت و نقص در ادغام استخوان‌ها) و مواردی که در طولانی‌مدت اتفاق می‌افتد (مانند التهاب اطراف ایمپلنت و شکستگی‌های مکانیکی) تقسیم‌بندی می‌شود.

در حضور بافت‌های سالم، یک ایمپلنت دندان خوب جاگذاری شده با فشار بیومکانیکی مناسب می‌تواند بیشتر از 5 سال درصد دوام از 93 تا 98 درصد و 10 تا 15 سال طول عمر برای دندان‌های پروتزی داشته باشد. مطالعات طولانی‌مدت یک موفقیت 16 تا 20 سال (ایمپلنت‌های سالم مانده بدون عوارض و بازبینی) و بین 52 و 76 درصد با عوارض در بیشتر از 48 درصد مواقع را نشان می‌دهد.

کاربردهای پزشکی

استفاده اولیه از ایمپلنت‌های دندانی برای حمایت از پروتز دندان است. ایمپلنت‌های دندانی مدرن از ادغام استخوان‌ها، فرایند بیولوژیکی که در آن استخوان‌ها به سطح مواد خاص مانند تیتانیوم و بعضی از سرامیک‌ها می‌چسبند، استفاده می‌کنند.

ادغام ایمپلنت دندان و استخوان می‌تواند فشارهای فیزیکی را بدون شکست تا چندین دهه حفظ کند. برای قرار دادن دندان تکی، یک تکیه‌گاه ایمپلنت برای اولین بار با یک پیچ جانبی به ایمپلنت دندان محکم می‌شود. سپس یک تاج (پروتز دندانی) توسط سیمان دندانی، یک پیچ کوچک یا ترکیب با تکیه‌گاه به‌عنوان یک قطعه در طی ساخت، به تکیه‌گاه متصل می‌شود.

ایمپلنت‌های دندانی به همان شیوه می‌توانند برای نگه‌داشتن یک پروتز دندانی چندتایی به‌صورت یک پل ثابت یا دندان‌های مصنوعی متحرک استفاده شوند. یک پل حمایت‌شده ایمپلنت (دندان مصنوعی ثابت) یک گروه از دندان‌ها است که ایمپلنت‌های دندانی را محکم نگه‌داشته‌اند تا پروتز بتواند توسط استفاده‌کننده برداشته شود.

پل‌ها معمولاً به بیش از یک ایمپلنت دندان وصل می‌شوند و همچنین ممکن است به دندان‌ها به‌عنوان نقاط پایه متصل شوند. به‌طورمعمول تعداد دندان‌هایی که بیشتر از نقاط پایه هستند با دندان‌هایی که مستقیماً روی ایمپلنت‌ها هستند به‌عنوان تکیه‌گاه‌ها اشاره می‌شوند و آن‌هایی که بین تکیه‌گاه‌ها هستند به‌عنوان دندان مصنوعی اشاره می‌شوند.

پل‌های حمایت‌شده ایمپلنت دندان به‌عنوان یک جایگزین ایمپلنت دندان جداگانه به تکیه‌گاه‌های ایمپلنت متصل می‌شوند. یک پل ثابت ممکن است به‌جای حداقل دو دندان جایگزین شود (همچنین به‌عنوان دندان مصنوعی قسمتی شناخته می‌شود) و ممکن است برای جایگزینی کل دندان (همچنین به‌عنوان دندان مصنوعی ثابت کامل شناخته می‌شود) استفاده شود.

در هر دو مورد گفته می‌شود که پروتز ثابت شده است، زیرا نمی‌تواند توسط استفاده‌کننده جابجا شود. یک دندان مصنوعی متحرک پشتیبانی شده با ایمپلنت (همچنین یک ردیف دندان مصنوعی پشتیبانی شده با ایمپلنت) یک نوع پروتز دندانی است که به‌طور دائم در محل ثابت نیست.

پروتز دندانی می‌تواند با فشار انگشت توسط مصرف‌کننده از پایه‌های ایمپلنت جدا شود. برای انجام این منظور پایه به شکل یک اتصال کوچک (یک دکمه، توپ، نوار یا آهن‌ربا) شکل گرفته است که می‌تواند به آداپتورهای مشابه در قسمت پایین پروتز دندان متصل شود. پروتز صورت که برای اصلاح نافرمی‌های صورت (به‌عنوان‌مثال درمان سرطان یا جراحات) مورداستفاده قرار می‌گیرد، می‌تواند از اتصالات به ایمپلنت‌های قرار داده‌شده در استخوان‌های صورت استفاده کند.

در ارتودنسی‌ها، ایمپلنت‌های دندانی کوچک که به‌عنوان دستگاه‌های تکیه‌گاهی موقت اشاره می‌شوند (TAD ها) می‌توانند از طریق ایجاد نقاط تکیه به جابجایی دندان‌ها کمک کنند که نیروهایی می‌تواند تولید شود.

برای حرکت دندان‌ها باید نیرویی در جهت حرکت دلخواه اعمال شود. این نیرو سلول‌ها را در رباط اطراف دندان‌ها برای بازسازی استخوان، حذف استخوان در جهت حرکت دندان و اضافه کردن آن به فضای ایجادشده تحریک می‌کند. به‌منظور ایجاد نیرو روی یک دندان، یک نقطه پایه (چیزی که حرکت نمی‌کند) لازم است.

ازآنجایی‌که ایمپلنت‌ها رباط اطراف دندانی ندارند و در موقع اعمال فشار بازسازی استخوان تحریک نمی‌شود، آن‌ها نقاط تکیه‌گاه ایده‌آلی در ارتودنسی هستند. به‌طورمعمول ایمپلنت‌هایی که برای ارتودنسی طراحی‌شده‌اند کوچک هستند و به‌طور کامل به استخوان‌ها جوش نمی‌خورند و پس از درمان به‌راحتی می‌توان آن‌ها را خارج کرد.

تکنیک

ملاحظات عمومی

برنامه‌ریزی برای ایمپلنت‌های دندانی بر روی وضعیت سلامت بیمار، وضعیت سلامت موضعی غشاهای مخاطی، فک و شکل، سایز و موقعیت استخوان‌های فک و دندان‌های مجاور و مقابل تمرکز می‌کند.

تعداد کمی از شرایط سلامت وجود دارد که به‌طورقطع مانع از قرارگیری ایمپلنت دندان می‌شود. گرچه شرایط قطعی وجود دارد که می‌تواند خطر شکست را افزایش دهد. افراد دارای بهداشت دهان و دندان ضعیف، سیگاری‌های سنگین و بیماران دیابتی در معرض خطر بیشتری برای یک نوع از بیماری‌های لثه قرار دارند (که التهاب اطراف ایمپلنت دندان گفته می‌شود) که بر روی ایمپلنت‌ها تأثیر می‌گذارد و احتمال شکست درازمدت را افزایش می‌دهد.

استفاده درازمدت از آستروئید، پوکی استخوان و سایر بیماری‌هایی که بر استخوان‌ها تأثیر می‌گذارد می‌تواند خطر شکست زودهنگام ایمپلنت دندان را افزایش دهد.

داروهای بیسفسفونات

استفاده از داروهای ساختمان استخوانی، مانند بیسفسفونات‎ها و داروهای ضد RANKL نیاز به توجه ویژه‌ای به ایمپلنت‌ها دارد، زیرا آن‌ها با یک اختلال مرتبط با استخوان فک که نکروز استخوان مرتبط با بیسفسفونات گفته می‌شود (BRONJ)، مرتبط هستند.

داروهایی که تغییر و تبدیل‌های استخوانی را تغییر می‌دهند، تصور می‌شود که ریسک مرگ استخوانی در افرادی که تحت جراحی خفیف دهانی قرار می‌گیرند را افزایش می‌دهند. در دوزهای معمول (به‌عنوان‌مثال دوزی که برای درمان استئوپروزیس معمولی استفاده می‌شود) اثرات داروها برای ماه‌ها یا سال‌ها به طول می‌انجامد، اما به نظر می‌رسد خطر بسیار کم است.

به علت این دوگانگی، عدم اطمینان در جامعه دندانپزشکی در مورد چگونگی مدیریت بهتر خطر BRONJ در هنگام قرار دادن ایمپلنت دندان وجود دارد. یک گزارش رسمی 2009 توسط انجمن آمریکایی جراحان دهان و فک و صورت موردبحث قرار گرفت که خطر BRONJ از دوز پایین درمان دهانی (پخش آهسته تزریقی) به میزان 0.01 تا 0.06 درصد برای هر روش انجام‌شده روی فک (ایمپلنت، استخراج و غیره) می‌باشد.

این خطر در درمان داخل وریدی، عمل‌هایی بر روی فک پایین، افراد با سایر مشکلات پزشکی، کسانی که از آستروئیدها استفاده می‌کنند، مصرف‌کنندگان بیسفسفونات قوی و افرادی که این دارو را بیش از سه سال مصرف کرده‌اند، بالاتر است.

مقاله رسمی به عدم استفاده از ایمپلنت دندان در افرادی که در معرض مصرف داروهای سرطانی با دوز بالا یا تعداد دفعات زیاد هستند، توصیه می‌کند. در غیر این صورت، ایمپلنت‌ها به‌طورکلی می‌توانند استفاده شوند و استفاده از بیسفسفونات‌ها بر روی بقای ایمپلنت دندان تأثیر نمی‌گذارد.

ملاحظات بیومکانیکی

موفقیت طولانی‌مدت ایمپلنت‌ها، به‌طور جزئی، توسط نیروهایی که باید پشتیبانی کنند، تعریف می‌شود. به دلیل اینکه ایمپلنت‌ها رباط اطراف دندانی ندارند، موقع اعمال ضربه هیچ احساس فشاری ندارند، بنابراین نیروهای ایجادشده بیشتر هستند. برای جبران این، محل ایمپلنت دندان باید نیروها را به‌طور مساوی در پروتزهایی که از آن‌ها پشتیبانی می‌کنند، توزیع کند.

نیروهای متمرکز می‌توانند باعث شکستن پل، اجزای ایمپلنت یا از دست رفتن استخوان مجاور ایمپلنت دندان شوند. محل نهایی ایمپلنت‌ها بر اساس هر دو عوامل بیولوژیکی (نوع استخوان، ساختارهای حیاتی، سلامت) و عوامل مکانیکی است.

ایمپلنت‌هایی که در استخوان‌های ضخیم‌تر و قوی‌تر قرار می‌گیرند همانند آنچه در قسمت جلویی فک پایین یافت می‌شوند، میزان شکست کمتری را نسبت به ایمپلنت‌هایی که در استخوان کم تراکم قرار دارند مانند قسمت پشتی فک فوقانی دارند.

افرادی که دندان‌های خود را به هم می‌سایند نیروی واردشده بر ایمپلنت دندان و احتمال شکست را افزایش می‌دهد. طراحی ایمپلنت‌ها باید برای یک‌عمر استفاده در دهان افراد تخمین زده شود.

تنظیم‌کننده‌ها و صنایع ایمپلنت دندانی مجموعه‌ای از آزمایشات را برای تعیین قابلیت مکانیکی درازمدت ایمپلنت‌ها در دهان فرد ایجاد کرده‌اند که در آن به ایمپلنت به‌طور مداوم با افزایش نیروها (تا اندازه‌ای مشابه گاز گرفتن) مورد ضربه قرار می‌گیرند تا زمانی که بشکند.

هنگامی‌که یک طرح دقیق‌تر از داوری بالینی موردنیاز است، دندانپزشک قبل از عمل جراحی یک هدایت آکریلیک (استنت نامیده می‌شود) ایجاد می‌کند که موقعیت مطلوب ایمپلنت دندان را هدایت می‌کند.

دندانپزشکان به‌طور فزاینده‌ای دریافت سی‌تی‌اسکن فک‌ها و هر پروتز موجود را انتخاب می‌کنند، سپس جراحی بر روی نرم‌افزار CAD/CAM را طراحی می‌کنند. سپس استنت می‌تواند با استفاده از استریو لیتوگرافی پس از برنامه‌ریزی کامپیوتری یک مورد از سی‌تی‌اسکن ساخته شود. استفاده از سی‌تی‌اسکن در موارد پیچیده همچنین به جراح کمک می‌کند تا ساختارهای حیاتی مانند عصب آلوئولار تحتانی و سینوس را شناسایی و از آن اجتناب کند.

دستورالعمل‌های اصلی جراحی

قرار دادن ایمپلنت دندان

اکثر سیستم‌های ایمپلنت دندان پنج مرحله اساسی برای قرار دادن هر ایمپلنت دارند:

1. انعکاس بافت نرم: یک برش بر روی رأس استخوان زده می‌شود که قسمت ضخیم‌تر متصل شده به لثه را تقریباً از نیمه می‌شکافد به‌طوری‌که ایمپلنت نهایی یک باند ضخیم‌تر از بافت اطراف آن داشته باشد. لبه‌های بافتی که هرکدام به‌عنوان یک لبه آویزان شناخته می‌شوند، به پشت برمی‌گردند تا با استخوان مواجه شوند. جراحی بدون لبه، یک تکنیک متناوب است، جایی که یک پانچ کوچک بافت (قطر ایمپلنت) به‌جای بالا بردن لبه‌ها برای جاگذاری ایمپلنت دندان برداشته می‌شود.
2. حفاری با سرعت بالا: پس از انعکاس بافت نرم و استفاده از راهنمای جراحی یا استنت در صورت لزوم، سوراخ‌های راهنما با حفاری‌های دقیق با سرعت بسیار تنظیم‌شده برای جلوگیری از سوختگی یا نکروز فشاری استخوان ایجاد می‌شوند.
3. حفاری در سرعت کم: سوراخ راهنما با استفاده از حفاری‌های عریض‌تر پیش‌رونده (معمولاً بین سه تا هفت مرحله حفاری متوالی، بسته به طول و عرض ایمپلنت) گسترش می‌یابد. دقت می‌شود که با دمای خیلی بالا به استئوبلاست و سلول‌های استخوانی آسیب نرسد. محلول خنک‌کننده یا اسپری آب دمای پایین را نگه می‌دارد.
4. قرار دادن ایمپلنت دندان: پیچ ایمپلنت قرار داده می‌شود و می‌تواند خودکار باشد، یا در غیر این صورت سایت آماده‌شده با یک آنالوگ ایمپلنت لمس می‌شود. سپس ایمپلنت دندان با یک آچار با نیروی پیچشی کنترل‌شده به محلی وصل می‌شود، به‌طوری‌که غلظت استخوان اطراف بالا نباشد (استخوان بیش‌ازحد می‌تواند مرگ، وضعیتی به نام استئونکروز، ایجاد کند که ممکن است به شکست ایمپلنت دندان منجر شود و ادغام کامل با استخوان فک)
5. انطباق بافت: لثه در اطراف کل ایمپلنت منطبق می‌شود تا یک باند ضخیم از بافت سالم را در اطراف پایه جوش‌خورده ایجاد کند. در مقابل، یک ایمپلنت دندان می‌تواند با یک پیچ پوشاننده و بافت نزدیک به آن که کاملاً آن را می‌پوشاند، کاملاً دفن و مهروموم شود. سپس یک روش دوم برای از پوشش درآوردن ایمپلنت، در جلسه بعد لازم است.

زمان‌بندی ایمپلنت‌ها پس از استخراج دندان‌ها

پس از استخراج دندان، روش‌های مختلفی برای قرار دادن ایمپلنت‌های دندانی وجود دارد. روش‌ها عبارت‌اند از:

1. قرار دادن ایمپلنت دندان بلافاصله پس از استخراج.
2. قرار دادن ایمپلنت دندان با تأخیر پس از استخراج (دو هفته تا سه ماه پس از استخراج).
3. قرار دادن ایمپلنت دندان پس از مدت طولانی (سه ماه یا بیشتر بعد از استخراج دندان).

گزینه‌های مختلفی برای زمان اتصال دندان‌ها به ایمپلنت‌های دندانی وجود دارد که به موارد زیر تقسیم می‌شوند:

1. روش بارگذاری سریع
2. بارگذاری اولیه (یک هفته تا دوازده هفته)
3. بارگذاری تأخیری (بیش از سه ماه)

زمان بهبودی

برای ایجاد یک ایمپلنت دندان پایدار، بدن باید استخوان را به سطح ایمپلنت رشد دهد (ادغام استخوان). بر اساس این فرایند بیولوژیکی، تصور می‌شد که بارگذاری یک ایمپلنت در طی دوره ادغام استخوان منجر به جنبشی می‌شود که مانع استقرار استخوان می‌شود و به‌این‌ترتیب میزان شکستگی ایمپلنت را افزایش می‌دهد. درنتیجه، سه تا شش ماه زمان ادغام (بسته به عوامل مختلف) قبل از قرار دادن دندان در ایمپلنت‌ها (بازگرداندن آن‌ها) مجاز بود.

بااین‌حال، تحقیقات بعدی نشان می‌دهد که پایداری اولیه ایمپلنت دندان در استخوان مهم‌ترین عامل موفقیت در ادغام ایمپلنت است، نه مدت‌زمان مشخصی از بهبودی. به‌عنوان نتیجه، زمان مجاز برای بهبودی به‌جای یک مدت‌زمان یکسان، معمولاً بر اساس تراکم استخوانی که ایمپلنت دندان در آن قرار داده‌شده و تعداد ایمپلنت‌های به هم متصل شده می‌باشد.

هنگامی‌که ایمپلنت دندان می‌تواند چرخش بالایی (35 نانومتر) را تحمل کند و به سایر ایمپلنت‌ها متصل شده است، در بقای طولانی‌مدت ایمپلنت دندان یا از دست دادن استخوان بین ایمپلنت‌های بلافاصله جاگذاری شده، در سه ماه یا در شش ماه، تفاوت معنی‌داری وجود ندارد. نتیجه‌گیری این است که ایمپلنت‌های تک، حتی در استخوان جامد، به یک دوره بدون بار برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به شکست نیاز دارند.

یک عمل جراحی متقابل دومرحله‌ای

پس از قرار دادن ایمپلنت دندان، اجزای داخلی با یک‌پایه متصل‌کننده یا یک پیچ پوششی پوشیده می‌شوند. پایه در داخل مخاط عبور می‌کند و مخاط در اطراف آن تنظیم می‌شود. یک پیچ پوششی با سطح ایمپلنت دندان هم‌سطح است و طوری طراحی‌شده است که به‌طور کامل توسط مخاط پوشیده می‌شود. پس از یک دوره ادغام، یک عمل جراحی دوم برای نشان دادن مخاط و قرار دادن یک‌پایه متصل‌کننده ضروری است.

در مراحل اولیه توسعه ایمپلنت (1970-1990)، سیستم‌های ایمپلنت دندان از رویکرد دومرحله‌ای با اعتقاد بر این‌که شانس بقای اولیه ایمپلنت را بهبود می‌بخشد، استفاده می‌کردند. تحقیقات بعدی نشان می‌دهد که هیچ‌گونه تفاوت در بقای ایمپلنت دندان بین جراحی‌های یک مرحله‌ای و دومرحله‌ای وجود ندارد و انتخاب این‌که آیا در مرحله اول جراحی «کاشتن» قرار گیرد یا نه دغدغه مدیریتی بافت نرم (لثه) شده است.

هنگامی‌که بافت دچار نقص می‌شود یا در اثر نبود دندان‌ها معیوب می‌شود، ایمپلنت‌ها قرار می‌گیرند و اجازه می‌دهند که ادغام استخوانی صورت گیرد، سپس لثه در اطراف پایه‌های متصل‌کننده با جراحی جابجا می‌شود. از طرفی تکنیک دومرحله‌ای برای جراحی اضافی و سازگاری گردشی با بافت به علت جراحی‌های مکرر، موردنیاز است. انتخاب جراحی یک یا دومرحله‌ای، در حال حاضر بر چگونگی بازسازی بافت نرم در اطراف دندان‌های ازدست‌رفته متمرکز است.

جاگذاری فوری

یک استراتژی معمول فزاینده برای حفظ استخوان و کاهش زمان درمان قرار دادن ایمپلنت دندان در یک محل استخراج‌شده اخیر است. از یک‌طرف، طول مدت درمان را کاهش می‌دهد و می‌تواند زیبایی ظاهری را بهبود بخشد، زیرا پوشش بافت نرم حفظ‌شده است. از سوی دیگر، ایمپلنت‌ها ممکن است میزان نسبتاً بالاتری از شکست اولیه را داشته باشند.

بااین‌حال، نتیجه‌گیری در این زمینه دشوار است، زیرا مطالعات اندکی ایمپلنت‌های فوری و تأخیری را به روش علمی دقیق مقایسه کرده‌اند.

روش‌های جراحی اضافی

برای ادغام استخوان، ایمپلنت دندان باید با مقداری استخوان سالم احاطه شود. به‌منظور حفظ درازمدت آن، باید یک بافت نرم سالم ضخیم (لثه) در اطراف آن باشد. این معمول است که استخوان یا بافت نرم تا حدی نقص داشته باشند که جراح نیاز به بازسازی آن قبل یا در طی قرار دادن ایمپلنت دندان دارد.

زمانی که کمبود استخوان وجود دارد پیوند استخوان ضروری است. درحالی‌که همیشه انواع ایمپلنت‌های جدید مانند ایمپلنت‌های کوتاه و تکنیک‌هایی برای سازش وجود دارد، هدف کلی درمان این است که استخوان حداقل 10 میلی‌متر ارتفاع و 6 میلی‌متر عرض داشته باشد.

متناوباً، نقایص استخوانی از A تا D (A = 10 + میلی‌متر استخوان، B = 7-9 میلی‌متر، C = 4-6 میلی‌متر و D = 3-3 میلی‌متر) درجه‌بندی می‌شود که در آن احتمال ادغام استخوانی ایمپلنت دندان به درجه استخوان مربوط می‌شود.

برای رسیدن به عرض و ارتفاع مناسب استخوان، تکنیک‌های مختلف پیوند استخوان توسعه‌یافته‌اند. روشی که اغلب استفاده می‌شود به نام پیوند افزایشی استخوان راهنما گفته می‌شود که در آن یک نقص، با یک استخوان طبیعی (کشت داده‌شده یا خود پیوند) یا مشابه (استخوان هدایت‌کننده یا استخوان جایگزین مصنوعی) پر می‌شود، با یک غشای نیمه نفوذپذیر پوشیده می‌شود و اجازه داده می‌شود تا بهبود یابد. در طول مرحله بهبودی، استخوان طبیعی جایگزین پیوند می‌شود که یک‌پایه استخوانی جدید برای ایمپلنت دندان ایجاد می‌شود.

سه روش معمول عبارت‌اند از:

1. لیفت سینوس
2. تقویت آلوئولار جانبی (افزایش پهنای محل)
3. تقویت آلوئولار عمودی (افزایش ارتفاع محل)

دیگر روش‌های تهاجمی نیز برای نقایص بزرگ‌تر استخوان وجود دارد که شامل این موارد است: به حرکت واداشتن عصب آلوئولار تحتانی به‌منظور قرار دادن یک‌پایه، پیوند استخوان با استفاده از رأس استخوان سرینی یا دیگر منابع بزرگ استخوان و پیوند میکروواسکولار استخوان که خون به استخوان منتقل می‌شود و جایگزین منبع استخوان می‌شود و دوباره به منبع خون محلی متصل می‌شود.

تصمیم نهایی در مورد اینکه کدام تکنیک پیوند استخوان بهترین است، بر اساس ارزیابی درجه از دست دادن استخوان عمودی و افقی می‌باشد که هرکدام به ضایعات خفیف (2-3 میلی‌متر)، متوسط (از دست دادن 4-6 میلی‌متر) یا شدید (از بین رفتن 6 میلی‌متر) طبقه‌بندی می‌شوند.

توسعه محل ایمپلنت ارتودنسی یا محل خروج ارتودنسی در موارد انتخاب‌شده برای افزایش عمودی / افقی آلوئولار می‌تواند مورداستفاده قرار گیرد. لثه اطراف دندان دارای یک نوار 2-3 میلی‌متری صورتی روشن، مخاط بسیار محکم متصل، سپس یک ناحیه تیره‌تر و بزرگ‌تر از مخاط غیر متصل که به گونه‌ها فرو می‌ریزد.

هنگامی‌که دندان را با ایمپلنت دندان جایگزین می‌کنید، یک باند محکم از لثه چسبیده ایمپلنت را درازمدت سلامت حفظ می‌کند. این امر مخصوصاً در مورد ایمپلنت‌ها اهمیت دارد زیرا منبع خون در لثه اطراف یک ایمپلنت در معرض خطرتر است و از لحاظ نظری به دلیل اتصال طولانی‌تر به ایمپلنت دندان نسبت به یک دندان به جراحت حساس‌تر است (عرض زیستی طولانی‌تر).

زمانی که یک باند مناسب از بافت متصل وجود ندارد، می‌توان آن را با پیوند بافت نرم بازسازی کرد. چهار روش وجود دارد که می‌تواند برای پیوند بافت نرم استفاده شود. رول بافتی که در مجاورت ایمپلنت دندان قرار دارد (به‌عنوان رول دهانی نامیده می‌شود) می‌تواند به سمت لب (دهانی) حرکت کند.

لثه را از سقف دهان می‌توان پیوند داد، بافت همبند عمیق‌تر از کام می‌تواند پیوند یابد، یا وقتی یک قطعه بزرگ‌تر بافت موردنیاز است، یک انگشت بافت بر اساس رگ‌های خونی در کام (به نام لبه بافت همبند میانی عروقی (VIP-CT) نامیده می‌شود) می‌تواند به این منطقه تغییر مکان داده شود. علاوه بر این، برای اینکه ایمپلنت دندان به زیبایی ظاهر شود، یک باند گوشتی و پر از لثه برای پر کردن فضای دو طرف ایمپلنت موردنیاز است.

شایع‌ترین عارضه بافت نرم مثلث سیاه گفته می‌شود که پاپیل (قطعه مثلثی کوچکی از بافت بین دو دندان) تحلیل می‌رود و یک حفره مثلثی بین ایمپلنت و دندان‌های مجاور را ایجاد می‌شود. دندانپزشکان می‌توانند تنها 2-4 میلی‌متر از ارتفاع پاپیل‌ها را روی استخوان زیرین انتظار داشته باشند. اگر فاصله بین جایی که دندان‌ها و استخوان‌ها لمس می‌شوند بیشتر باشد، می‌توان یک مثلث سیاه را انتظار داشت.

بهبود

فاز پروتز زمانی شروع می‌شود که ایمپلنت دندان به‌خوبی ادغام‌شده (اطمینان منطقی داشته باشیم که ادغام خواهد شد) و یک‌پایه نگه‌دارنده در آن قرار دارد تا آن را در سراسر مخاط حمل کند. حتی در صورت بارگذاری زودهنگام (کمتر از 3 ماه)، بسیاری از تمرین کنندگان دندان‌های موقت را قرار می‌دهند تا زمانی که ادغام استخوانی تائید شود.

فاز پروتز بازسازی ایمپلنت دندان به علت ملاحظات بیومکانیکی، به‌ویژه هنگامی‌که چندین دندان باید بازسازی شود، نیاز به مقدار مساوی از تخصص فنی و جراحی دارد. دندانپزشک برای بازسازی بعد عمودی جفت شدن دندان‌ها، زیبایی لبخند و یکپارچگی ساختاری دندان‌ها نیروهای ایمپلنت دندان را به‌طور مساوی توزیع می‌کند.

روش‌های پروتز برای دندان تک، پل و دندان مصنوعی ثابت

بسته به کاربرد یک‌پایه انتخاب می‌شود. در بسیاری از تاج‌های تک و زمینه‌های دندان مصنوعی قسمتی ثابت (پل دندان مصنوعی)، پایه‌های سفارشی استفاده می‌شود.

نشانه‌گذاری بالای ایمپلنت با دندان‌های مجاور و لثه انجام می‌شود. یک آزمایشگاه دندانپزشکی به‌طور هم‌زمان یک‌پایه و تاج را می‌سازد. پایه بر روی ایمپلنت دندان قرار می‌گیرد، یک پیچ از بین پایه عبور می‌کند تا آن را به یک دندانه داخلی روی ایمپلنت (پیچ پشتی) متصل کند. تغییراتی در این مورد وجود دارد، مثلاً زمانی که پایه و بدنه ایمپلنت یک قطعه هستند یا زمانی که یک استوک (از پیش‌ساخته‌شده) استفاده می‌شود.

پایه‌های سفارشی را می‌توان به‌صورت دست‌ساز، به‌عنوان یک قطعه قالب فلزی و یا سفارشی‌شده از فلز یا عنصر زیرکونیوم ساخت که همه آن‌ها دارای میزان موفقیت مشابه است. یک سطح بین ایمپلنت دندان و پایه می‌تواند مسطح (پایه) یا مخروطی باشد. در پایه‌های مخروطی حلقه‌ی پایه داخل ایمپلنت قرار می‌گیرد که اجازه می‌دهد تا اتصال قوی‌تر بین ایمپلنت و پایه و مهروموم بهتر در برابر باکتری‌ها در بدنه ایمپلنت به وجود آید.

برای محکم چسبیدن لثه در اطراف حلقه‌ی پایه، یک حلقه‌ی باریک در پایه به نام سطح راه‌گزینی استفاده می‌شود. ترکیبی از پایه‌های مخروطی و سطح راه گزینی، به‌طور حاشیه‌ای شرایط طولانی‌مدت بهتری در مقایسه با پایه‌های سر پهن ایجاد می‌کند. صرف‌نظر از ماده سازنده پایه یا تکنیک، پس از برداشتن پایه، توسط سیمان دندانی یک تاج به پایه متصل می‌شود.

تنوع دیگری در مدل پایه / تاج زمانی است که تاج و پایه یک قطعه است و پیچ پشتی برای اتصال ساختار یک قطعه‌ای به دندانه داخلی ایمپلنت دندان هر دو را حرکت می‌دهد. به نظر می‌رسد هیچ سودی در موفقیت سیمان در برابر پروتز حفظ‌شده با پیچ وجود ندارد، اگرچه دومی به نظر می‌رسد راحت‌تر باقی می‌ماند (و در موقع شکستن پروتز تغییر می‌کند) و عملکرد بسیار زیبایی ارائه می‌دهد.

روش‌های پروتز برای دندان مصنوعی‌های متحرک

هنگامی‌که یک پروتز متحرک فرسوده می‌شود، پایه‌ها برای نگه‌داشتن پروتز در محل می‌تواند به‌صورت سفارشی و یا پایه‌های آماده (استوک) باشند.

هنگامی‌که پایه‌های سفارشی استفاده می‌شوند، تعداد چهار یا بیشتر از پایه‌های ایمپلنت دندان قرار می‌گیرند و یک نشانه‌گذاری ایمپلنت برداشته می‌شود و یک آزمایشگاه دندان‌سازی یک میله فلزی سفارشی با پیوست‌های آن برای نگه‌داشتن پروتز در محل می‌سازد.

با ضمیمه‌های چندتایی و استفاده از ضمیمه‌های نیمه دقیق (مانند یک سنجاق کوچک که از داخل دندان مصنوعی و میله عبور داده می‌شود) محافظت قابل‌توجهی می‌تواند ایجاد شود که حرکت کم پروتز را اجازه می‌دهد. بااین‌حال چهار ایمپلنت دندان زاویه‌دار مشابه به‌گونه‌ای که نیروهای جفت شدن دندان‌ها را توزیع می‌کنند، می‌توانند قادر به نگهداری ایمن دندان مصنوعی ثابت در محل، با هزینه‌های قابل‌مقایسه و تعداد روش‌هایی که به استفاده‌کننده پروتز یک راه‌حل ثابت می‌دهند، باشند.

پروتزها از یک آداپتور مردانه متصل به ایمپلنت و یک آداپتور زنانه در پروتز استفاده می‌کنند. دو نوع رایج آداپتورها عبارت‌اند از نگه‌دارنده به سبک توپ و سوکت و آداپتور دکمه‌ای شکل.

این انواع پایه‌های استوک به دندان مصنوعی اجازه حرکت می‌دهد و در مقایسه با دندان مصنوعی‌های معمولی کیفیت ماندگاری بالاتری دارد. صرف‌نظر از نوع آداپتور، بخش زنانه آداپتور که در پروتز قرار دارد نیاز به جایگزینی دوره‌ای دارد، بااین‌حال تعداد و نوع آداپتور به نظر نمی‌رسد بر رضایت بیمار از پروتز در انتخاب گزینه‌های مختلف تأثیر بگذارد.

نگهداری

ایمپلنت‌ها پس از قرار گرفتن باید با ابزار تفلون برای حذف هرگونه پلاک تمیز شوند (مثل دندان‌های طبیعی). با توجه به منبع خونی بیشتر در لثه‌ها هنگام استفاده از نخ دندان باید مراقب بود. ایمپلنت‌ها استخوان را به میزان مشابه دندان‌های طبیعی در دهان از دست می‌دهند (به‌عنوان‌مثال اگر فردی از بیماری دوره‌ای رنج می‌برد، یک ایمپلنت دندان می‌تواند با یک بیماری مشابه تحت تأثیر قرار گیرد) اما در غیر این صورت، این‌طور نیست.

تقریباً هر 10 سال انتظار می‌رود که چینی یا تاج‌ها تغییر رنگ، شکستگی یا نیاز به تعمیر داشته باشد، هرچند تفاوت قابل‌توجهی در طول عمر تاج‌های دندانی بر اساس موقعیت آن در دهان، نیروهایی که از دندان‌های مخالف وارد می‌شود و مواد بازسازی استفاده‌شده، وجود دارد.

درجایی که ایمپلنت‌ها برای پروتز کامل استفاده می‌شوند، بسته به نوع اتصال، اتصالات باید هر یک تا دو سال تغییر یا تجدید شوند. یک آبفشانی پرقدرت ممکن است برای تمیز کردن اطراف ایمپلنت دندان مفید باشد.